เริ่มจากตัวเอกของเรื่องก็คือแม่หญิงดวงแก้ว และก็ หมวดโอปอ
น้ำตาลทำให้เห็นว่าตัวละครสองคนนี้ “เป็นคนละคนอย่างชัดเจน”
เป็นเชื่อเลยว่านี่แหละเป็นโอปอและก็โน่นเป็นดวงแก้ว
พิจะขณา คุณ “เหน็ด” แต้ๆหนา
ถัดมาพ่อแพทย์แห่งอโยธยา แรกๆก็บางทีอาจขัดหูขัดตาที่จังหวะจะโคนเอื่อย
แต่ว่าพอลองติดตามดูแล้วก็จะพบว่านี่เป็น “หลวงยาวรเวช” จริงๆไม่ใช่สหาย-คณิณ
และก็ยิ่งพบรอยยิ้มตรงไปตรงมาตามแบบฉบับชาวเมืองศรี ก็ยิ่งตอกย้ำว่า “นี่มันไม่ใช่การแสดง” แต่ว่าเป็นคนที่มีตัวตนจริงๆ
ส่วนพระเอกอีกคนอย่างกระทิง แรกๆก็ขัดหูขัดตาเนื่องจากยังมองไม่ค่อยเนียนมากแค่ไหน
แต่ว่าบทบู๊ทำให้มั่นใจว่า “นี่แหละเป็นตำรวจ” และก็ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์บวกกับรอยยิ้มที่อุตสาหะจะแอ๊วดวงแก้วตลอดเวลา
แต่ว่าดูท่าจะเป็นคนขี้ร้อนเห็นเหงื่อแตกทุกซีนเลยเสื้อผ้าแฉะหมด -___-
พวกเราชอบซีนบู๊ทุกซีน มันเท่มาก งามมาก และก็โอเคมาก
พี่แพทย์และก็โอปอทำได้ดีจนกระทั่งบางทีอาจเปลี่ยนเป็นมาตรฐานซีนบู๊ของช่องไปเลยก็ได้
เนื่องจากดังดูหนังใหญ่เลย และก็ทำให้มั่นใจว่าต่างหากที่เป็นตัวละครในเรื่องจริงๆที่หลุดออกมาจากโลกนิยาย
สรุปก็คือประเด็นนี้ทำให้พวกเรามั่นใจว่ามันไม่ใช่การแสดง
เนื่องจากทั้งลักษณะท่าทาง น้ำเสียง ท่าที และก็ความละเอียดของบทละคร ที่มีที่ติน้อยมาก จนกระทั่งไม่ได้อยากต้องการจะจับผิดอะไร
ขอชื่นชอบผู้แสดงและก็คณะทำงานมากจริงๆที่รังสฤษฏ์ละคร “โคตะระดี” แบบงี้มาให้เราหลงเพ้อละเมอหาแต่ว่าตัวละครกันไม่เว้นวันแล้ววันเล่า
ลิขิตแห่งจันทร์